ΤΑ ΠΑΡΚΑ ΤΣΕΠΗΣ, που έχουν διαφημιστεί πολύ τελευταία ως «πρότυπα πάρκα που υπάρχουν σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις και αξιοποιούν μέχρι και το τελευταίο εκατοστό του δημόσιου χώρου προς όφελος των πολιτών», είναι μια πρωτοβουλία του δήμου της Αθήνας εντασσόμενη στο πρόγραμμα «Υιοθέτησε την πόλη σου».
ΤΑ ΠΑΡΚΑ ΤΣΕΠΗΣ, που έχουν διαφημιστεί πολύ τελευταία ως «πρότυπα πάρκα που υπάρχουν σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις και αξιοποιούν μέχρι και το τελευταίο εκατοστό του δημόσιου χώρου προς όφελος των πολιτών», είναι μια πρωτοβουλία του δήμου της Αθήνας εντασσόμενη στο πρόγραμμα «Υιοθέτησε την πόλη σου».
Εκείνο που χρειάζεται η Αθήνα, το κέντρο της και όχι τα περίχωρά της, είναι καμιά δεκαριά πάρκα στο μέγεθος του Πεδίου του Άρεως.
«Τα πάρκα τσέπης νομίζω ότι δεν θα επιλύσουν το πρόβλημα πρασίνου της Αθήνας» λέει ο δρ. Ιωάννης Μπαζός, βιολόγος στον Τομέα Οικολογίας και Ταξινομικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. «Είναι παρηγοριά στον άρρωστο. Επίσης μικρής έκτασης παρκάκια με χαμηλά φυτά –θάμνους και εποχικά– δεν μπορούν να επιδράσουν σημαντικά στο μικροκλίμα πυκνά δομημένων περιοχών σε πόλεις όπως η Αθήνα.
Εκείνο που χρειάζεται η Αθήνα, το κέντρο της και όχι τα περίχωρά της, είναι καμιά δεκαριά πάρκα στο μέγεθος του Πεδίου του Άρεως. Το είχε προτείνει κάποτε ο Στέφανος Μάνος, λέγοντας να πωληθεί έκταση του Ελληνικού για την ανέγερση πολυτελών κατοικιών με χαμηλό συντελεστή δόμησης και από τα χρήματα που θα εισέπραττε το δημόσιο να απαλλοτριώνονταν εκτάσεις στο κέντρο της Αθήνας για τη δημιουργία πάρκων.
Τελικά και δεν θα γίνει ολόκληρο το Ελληνικό πάρκο, και μακριά από το κέντρο της Αθήνας είναι, και παραμένει αμφίβολο αν η πρόσβαση θα είναι ελεύθερη σε όλους τους κατοίκους του λεκανοπεδίου ή θα αποτελεί μια περίκλειστη πόλη προσβάσιμη κάποιες ώρες μόνο. Υπάρχουν πάρα πολλά ακίνητα μέσα στο κέντρο της Αθήνας, όπως παλιά εργοστάσια ή αδόμητοι χώροι, όπου θα μπορούσαν να δημιουργηθούν χώροι πρασίνου.
Ακόμη και οι όχθες των ποταμών και των ρεμάτων, όπως ο Ποδονίφτης, θα μπορούσαν να αναδειχθούν σε πανέμορφα παραποτάμια πάρκα. Θα αναφερθώ σε ένα παράδειγμα μικρού πάρκου στο κέντρο της πόλης. Το πάρκο στη Ριζάρη, στην έξοδο του μετρό στον σταθμό “Ευαγγελισμός”. Το μισό πάρκο είναι περιποιημένο, καθώς η επίβλεψή του είναι χορηγία κάποιου εφοπλιστικού ιδρύματος, αν δεν κάνω λάθος. Το υπόλοιπο μισό, του οποίου την επίβλεψη έχει η περιφέρεια, ο δήμος ή δεν ξέρω ποιος άλλος, είναι στην ουσία αφημένο στη μοίρα του και παρουσιάζει μια εικόνα παρακμής από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας έως σήμερα.
Και δεν μιλάμε για κάποια από τις περιοχές της Αθήνας που έτσι κι αλλιώς είναι εδώ και χρόνια παρατημένες, αλλά για ένα πάρκο απέναντι από το Χίλτον και την Εθνική Πινακοθήκη, σε μία από τις ακριβότερες σε αξία ακινήτων περιοχές της Αθήνας».
